بررسی ابعاد منش ورزشی در ورزشکاران مرد رشته‌های تیمی و انفرادی با توجه به تنوع سطوح تحصیلی و سنی این افراد

با توجه به گسترش ورزش در میان افراد،نیاز به بررسی اثرات آن بر روی رفتار و گرایشات اخلاقی افراد درگیر در آن بسیار اهمیت پیداکرده است.هدف از تحقیق حاضر،بررسی و مقایسه ابعاد منش ورزشی در ورزشکاران رشته های تیمی و انفرادی با توجه به تنوع سطوح تحصیلی وسنی این افراد بود. روش پژوهش حاضرکاربردی و از نوع توصیفی – میدانی بود. جامعه آماری این مطالعه،شامل ورزشکاران تیم های ملی رده های جوانان،بزرگسالان و دانشجویان رشته‌های ورزشی تیمی و انفرادی بود. نمونه تحقیق شامل 78 نفر از ورزشکاران رشته های تیمی و 84نفر ازورزشکاران رشته های انفرادی بود.میزان گرایش این ورزشکاران به منش ورزشی از طریق پرسشنامه مقیاس چند بعدی گرایش به منش ورزشی مورد بررسی قرار گرفت.با توجه به عدم تایید شرایط آمار پارامتریک توسط آزمون ksدر بخش آمارتوصیفی ازآزمون های یومن ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده گردید. نتایج آزمون یو من ویتنی نشان داد که ورزشکاران رشته‌های انفرادی سطح بالاتری از منش ورزشی را در مقایسه با ورزشکاران رشته های تیمی دارند. همچنین نتایج نشان داد که بین ورزشکاران دارای تحصیلات در رشته تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی تفاوت معنی داری درگرایش به منش ورزشی وجود ندارد. همچنین یافته های پژوهش بیان کرد که ورزشکاران گروه سنی 18-20سالدرمقایسه باگروه سنی 15-17سال ،21-23 سال و 24-27 سال سطح بالاتری از منش ورزشی رادارا هستند. با توجه به نتایج تحقیق، پیشنهادمی گردد تادردوره‌های تحصیلی تربیت بدنی تأکید بیشتری برمفاهیم اخلاقی در ورزش شود و به ویژه درطی واحدهای عملی اساتید و مربیان درآموزش‌های خود مسائل اخلاقی درورزش رأس بیشترمدنظرقراردهند.